Πέρασαν 13 χρόνια
από τότε που χάσαμε το παιδί μας. Δεν πρόλαβε να δει τα καλά και τα κακά που
ακολούθησαν. Δεν πρόλαβε να κάνει τίποτα. Ήταν εργατικός, φιλότιμος, γελαστός,
ζωντανός, γλυκομίλητος, κεφάτος, σοβαρός και μεγάλο πειραχτήρι.
Την Τσικλίστα
την αγαπούσε πολύ. Εκεί μεγάλωνε κάθε καλοκαίρι,
στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού. Εκεί έκανε τσουλήθρα στις Μελίστρες, κυνήγαγε
σαύρες, έστηνε παγίδες για πουλιά μαζί με το Σταύρο το Μπέλκη,
χόρευε λεβέντικα στο πανηγύρι της Παναγίας, κάτω από το άγρυπνο μάτι της Σοφίας της Παπασταμούλη,
έπαιζε επιτραπέζια στο παλιό σχολείο, άναβε φωτιές και χόρευε το Hello Africa στα
Δόκανα και έλεγε ανέκδοτα με τα παιδιά. Το Σπύρο, το Λάμπρο, τον Νίκο, τον Ηλία,
το Φίλιππο, τη Λία, το Βασίλη, τη Νόρα, τη Μαρίκα, τον Μάκη, την Ειρήνη, το Βαλάντη,
το Σταύρο.
Τα χρόνια
πέρασαν. Μεγαλώσαμε, κάναμε οικογένειες και παιδιά. Οι φίλοι του δεν τον ξέχασαν.
Εμείς τον θυμόμαστε με το δικό μας τρόπο κάθε μέρα. Στο χωριό θα τον θυμάστε
κάθε χρόνο στον αγώνα δρόμου απ’ το μνημείο μέχρι την Παργούλα. Θα σας
αγναντεύει καθισμένος στην πέτρα του κάπου στα μισά του δρόμου.
Σας
ευχαριστούμε για την τιμή που μας κάνατε. Σας ευχαριστούμε που δεν τον
ξεχάσατε. Σας ευχαριστούμε που κρατήσατε ζωντανό το όνομά του Αποστόλη μας στον τόπο που αγαπούσε.
Οι γονείς, η αδερφή , ο γαμπρός
και τα ανίψια του.
Διαβάστε περισσότερα...
